16 Mart 2012 Cuma

Uyku ritüelimiz

Zeynep Duru, doğduğundan beri kendine kendine uyuyan bir çocuk(du) Ne salladık, ne yanımızda yatırdık. Yatağına bırakırdık, kendi kendine dalardı uykuya. Hem de hiç ağlayıp huysuzlanmadan. Zaten 4 aylıkken kendi odasına geçirdik kızımızı. Sonra birşey oldu, büyü bozuldu:) (heryerde anlatıp, nazar mı değdirdim ne:) Artık uyurken yanında babasını istemeye başladı. Babası yanına yatıyor, elini tutuyor, hişşşşş hiişşşşş diye saçını okşuyor, kızımız da bir süre sonra uykuya dalıyordu. Kızımız 2 yaşındayken, babasının mecburi gidişi üzerine, onu uyutmak bana düştü. Ama ne mümkün! Babam da babam... Baktım olacak gibi değil, aldım yanıma, kendi yatağıma. Başladım uydurmasyon masallar anlatmaya:) Sonra bir baktım, kızım uyuyor. Hem de nasıl mutlu, nasıl huzurlu......... Doğduğundan beri yanımızda hiç yatmamış olan kuzum (Recai'yle uykuya dalıp ezmekten korkuyorduk çünkü:) 2,5 yaşında annesinin yatağında uyumaya başladı. İyi de oldu. Anne-kız, sarıla öpüşe uyuyoruz artık:)

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder