Zeynep Duru, doğduğundan beri kendine kendine uyuyan bir çocuk(du) Ne salladık, ne yanımızda yatırdık. Yatağına bırakırdık, kendi kendine dalardı uykuya. Hem de hiç ağlayıp huysuzlanmadan. Zaten 4 aylıkken kendi odasına geçirdik kızımızı. Sonra birşey oldu, büyü bozuldu:) (heryerde anlatıp, nazar mı değdirdim ne:) Artık uyurken yanında babasını istemeye başladı. Babası yanına yatıyor, elini tutuyor, hişşşşş hiişşşşş diye saçını okşuyor, kızımız da bir süre sonra uykuya dalıyordu. Kızımız 2 yaşındayken, babasının mecburi gidişi üzerine, onu uyutmak bana düştü. Ama ne mümkün! Babam da babam... Baktım olacak gibi değil, aldım yanıma, kendi yatağıma. Başladım uydurmasyon masallar anlatmaya:) Sonra bir baktım, kızım uyuyor. Hem de nasıl mutlu, nasıl huzurlu......... Doğduğundan beri yanımızda hiç yatmamış olan kuzum (Recai'yle uykuya dalıp ezmekten korkuyorduk çünkü:) 2,5 yaşında annesinin yatağında uyumaya başladı. İyi de oldu. Anne-kız, sarıla öpüşe uyuyoruz artık:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder